Dag 02: Berlijn

Nadat we allebei redelijk goed geslapen hebben, staan we om 7:00 uur op, waarna we ons op het gemak douchen en aankleden, waarna we naar beneden gaan om te ontbijten.

Er is bijzonder veel keuze en we vinden beiden voldoende om lekker te kunnen genieten.

       

Na het ontbijt lopen we even langs de receptie om uit te vinden welke metro we het beste kunnen nemen om naar de Potsdamer Platz kunnen en dat blijkt de U2 te zijn. We moeten opstappen op de Wittenberg Platz, waar we gisteravond op het terras gezeten hebben en uiteindelijk ook hebben gegeten.

Ik maak eerst het blog af en dan kunnen we vertrekken; het is inmiddels 11:15 uur, dus de hoogste tijd .

Kaartjes kopen blijkt erg eenvoudig te zijn en we betalen voor 2 x een enkele reis, € 5,60.

       

Het is uiteindelijk 12:00 uur als we op de Potsdamer Platz uitstappen. Grappig genoeg zit er boven de uitgang een kantoor van Regus, waar wij in Nederland regelmatig kantoorruimte huren.

We steken de straat over en daar bevindt zich het Sony Center, dat is ontworpen door architect Helmut Jahn, die ook de Messeturm in Frankfurt en het vliegveld van Bangkok heeft bedacht.

We besluiten bij Café Josty koffie te gaan drinken en daar moet natuurlijk een lekker “stuk koek” bij. Marijke gaat voor de Sachertorte en ik kies de Apfelstrüdel.

Het complex is overdekt door een constructie van glas en staal en  ‘s avonds zijn de lamellen van de dakconstructie spectaculair verlicht en al van ver zichtbaar.

Buiten gekomen zien we achter glas een deel van de prachtige Kaisersaal , dat voor de tweede wereldoorlog deel uit maakte van het decadente Grand Hotel Esplanade, dat even verderop was gevestigd.

      

We lopen vervolgens naar de overblijfselen van de Berlijnse Muur, die in de periode 1989-1991 voor het grootste deel is gesloopt.

Het symbool van de stad Berlijn, is een beer en die kom je dan ook overal tegen.

We lopen richting Brandenburger Tor en komen dan bij het homomonument, dat Berlijn sinds mei 2008 heeft om de slachtoffers van het nazi-regime te herdenken. Wat wij beiden niet wisten is dat er ook sterren waren, waaraan gelijk te zien was of je bijvoorbeeld homo was, geen werk had of iets dergelijks. Of de Jodenster al niet erg genoeg was .

Als we het park uitlopen, komen we langs een standbeeld van Johann Wolfgang von Goethe, dichter, romanschrijver, dramaticus en Duitse wetenschapper .

       

Pal tegenover het homomonument ligt het indrukwekkende Holocaust Memorial, een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het bestaat uit 2711 betonblokken variërend in hoogte van 20 cm tot 4,5 meter met een onderlinge tussenruimte van 95 cm. Onder het veld met de blokken is een expositieruimte ingericht.

En dan komen we bij de Brandenburger Tor, de belangrijkste poort van Berlijn, gebouwd in neoclassicistische stijl in de periode 1788-1791 naar het model van de Propyleeën, de toegang tot de Akropolis.

We lopen om het Rijksdaggebouw, dat dateert van 1894 en waar tot 1933 de Rijksdag, een voorganger van het huidige parlement, de Bondsdag zetelde. Ook hier geen vrije toegang meer en overal politie op de been.

We hebben best wel veel gelopen en het blijft knap hoe Marijke maar door blijft gaan, maar nu is het toch echt even tijd voor een kleine pauze.

 

We lopen vervolgens langs de Spree, waar ter nagedachtenis van slachtoffers van de Muur, witte kruizen staan.

Op glasplaten, die als omheining functioneren, staan enkele belangrijke artikelen uit de Duitse Grondwet.

We lopen verder richting Potsdammer Platz, waar we bij Vapiano – het favoriete restaurant van onze schoonzoon Mike, toen deze nog voor Action in Duitsland de oplevering van nieuwe vestigingen deed- willen gaan lunchen.

       

Voor ons is het concept van Vapiano nieuw; je krijgt bij de kassa een plastic kaartje en daar worden al je bestellingen op vast gelegd. Bij vertrek lever je het kaartje in en betaalt. Eten en drinken moet je zelf halen, waarbij het eten vers voor je wordt gemaakt.

Marijke neem t een glas Pinot Grigio en ik houd het bij mijn alcoholvrije Weizenbier.

Als ik binnen eten wil gaan bestellen (Marijke gaat voor de Ratatouille met pasta en ik voor de Pizza Hawaï, blijken er 2 rijen te zijn, waar ik mijn eten moet gaan halen. Ik kies er voor om Marijke haar pasta eerst te nemen, maar als ik na 15 minuten wachten nog steeds in de rij sta en niemand voor mij iets te eten heeft gehad, stap ik over naar de “pizzarij”, waar nu niemand staat. De pizzabakker zegt me even geduld te hebben, maar als ik na 10 minuten nog steeds niets heb kunnen doorgeven, is mijn geduld echt wel op . Ik reken onze drankjes af en we besluiten naar het Sony Center te lopen.

Daar aangekomen, blijkt het eerste restaurant niet echt iets op de kaart te hebben dat ons trekt en we kiezen voor een Australisch restaurant, maar dat serveert voornamelijk “oversized” burgers en daar hebben we geen zin in. Het is inmiddels bijna 15:30 uur en we besluiten bij het verlaten van het Sony Center dan maar een lekker echt Italiaans ijsje te nemen .

Marijke kiest voor hazelnoot en yoghurt sinasappel en ik ga voor de kokos en cookies; het ijs smaakt werkelijk voortreffelijk en hoewel het natuurlijk geen lunch is, is het voor ons nu meer dan voldoende.

              

We willen vandaag nog naar Checkpoint Charlie, dat in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost was op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector, bij een doorgang in de Berlijnse Muur in de Friedrichstraße.en dan houden we het voor vandaag gezien.

       

Nadat we op een terras weer even zitten, zodat Marijke haar rug en heupen even kan ontzien, zie ik deze prachtig beschilder Trabant.

Ik maak nog even 4 foto’s, waardoor je een 360 graden beeld hebt van de directe omgeving.

We vervolgen onze weg naar de Potsdamer Platz, maar nemen een route door een woonwijk en dat levert dan weer een verrassend beeld op.

De Bethlehemkirchplatz is een klein stadsplein, genoemd naar de Bethlehemskerk, die daar tot de vernietiging in 1943 gestaan heeft. Het plein heeft geen huisnummers.

Marijke wordt steeds inventiever in het zoeken van plekjes, waar ze, als ik weer een foto maak, kan uitrusten.

Als we een van de ingangen van station Potsdamer Platz bereiken, is er op het terras een heerlijk plekje in de zon en we besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om daar weer even wat te gaan drinken.

Marijke bestelt een kannetje groen thee en ik kies, hoe eentonig ook weer voor een alcoholvrije Weizenbier .

Het is inmiddels 17:30 uur geweest als we het station in lopen; onze Lijn 2, richting Ruhleben komt over 7 minuten.

Een paar minuten later staan we weer buiten op Wittenbergplatz en dan is het nog maar een paar honderd meter naar ons hotel.

De lift brengt ons in no-time naar de 14e verdieping.

Marijke pakt haar iPad en ik begin gelijk aan het blog, zodat we morgen, wat vroeger op pad kunnen.

Het plan is om vanavond naar het Argentijnse Steakhouse Rosada te gaan, maar als we daar rond 20:00 uur naar binnen kijken, is het er, op 2 gasten na, compleet leeg en dat trekt ons niet aan. We gaan vervolgens kijken bij Chicago Steakhouse op de Wittenbergplatz. Daar zitten weliswaar 4 gasten, maar ook dat trekt ons niet aan, maar uiteindelijk belanden we daar toch. Als we echter de kaart zien, met daarop steaks van  300 gram of meer en verder eigenlijk niets waar we nu direct zin in hebben, besluiten we om toch maar op te stappen; we gaan niet “eten om het eten” en zo komen we uiteindelijk weer terecht bij Mola, waar we gisteren al heel erg lekker gegeten hebben.

        

Het is nog steeds aangenaam weer en we besluiten buiten op het terras te eten. We bestellen weer een karaf Pinot Grigio en delen de Antipasto van het huis en vervolgens delen we een Pizza Mola, die belegd is met krab, garnalen, courgette en knoflook.

Het is inmiddels na 21:30 uur als we terug lopen naar ons hotel. Het was een hele lange dag, waarbij we heel veel hebben gezien en uiteindelijk 15 kilometer hebben gelopen.

We drinken op de kamer nog koffie en thee, kijken nog een serie en gaan uiteindelijk tegen 23:00 uur slapen.